Στο Πυργί
δεν ζήσαμε
μόνο
τους τοίχους
αλλά
και τις πληγές
που θυμήθηκαν
τον παππού
που αντιστάθηκε
τόσα χρόνια
πριν πεθάνει
γιατί πίστευε
στα κοινά
κι ότι η μαστίχα
ήταν πάντα
για όλους
κι όχι μόνο
για μερικούς
αφού ως δώρο
του Θεού
μέσω
των δέντρων
δάκρυζε
για να βοηθήσει
τους ανθρώπους
που δεν είχαν
τίποτα άλλο
εκτός από αυτά
τα δάκρυα.