Στο λιμάνι, δίπλα στη θάλασσα, ψάχναμε τους πύργους.
Και με το άνοιγμα στα τείχη, φάνηκε η τάφρος της προστασίας.
Έτσι βρεθήκαμε στα ίχνη της παλιάς γέφυρας που οδηγούσε στην
πύλη του κάστρου της πόλης.
Ήδη ο αμυντικός πύργος μάς είχε προϊδεάσει για το μέλλον
μέσω της μορφής του παρελθόντος.
Κι όταν μπήκαμε στη δομή της πύλης και της υποστήριξής της
φανταστήκαμε αμέσως το μέγεθος της άμυνας την ώρα του αγώνα.
Στην συνέχεια, δίπλα βρήκαμε την πλατεία με τον θόρυβο
και απομακρυνθήκαμε από την κοινωνία για να ξαναμπούμε στους
άλλους αιώνες της ιστορίας.
Διότι αναζητούσαμε τον Άγιο Γεώργιο.
Μόνο που εκείνη τη νύχτα γιόρταζαν οι Άγιοι της Χίου
και μόλις μπήκαμε στην εκκλησιά που είχε υποφέρει
μας εξήγησαν για τα κειμήλια των Αγίων που είχαν έρθει από
διάφορες περιοχές του νησιού.
Έτσι προσκυνήσαμε τις κάρες και τα λείψανα
που δεν είχαμε δει ποτέ μαζί.
Τα κεριά ήταν ενωμένα από την περίοδο της σφαγής.
Και τίποτα δεν είχε σβήσει το φως τους.
Όσο για την ίδια την εκκλησία το διάκοσμό της μόνο αδιάφορους δεν μπορούσε ν’ αφήσει τους πιστούς αφού κάθε γωνία ήταν μελετημένη με ακρίβεια σε κάθε της λεπτομέρεια.
Κι όταν βγήκαμε είδαμε και πάλι τα οικόσημα της εποχής πριν συνεχίσαμε την πορεία μας προς τον τελευταίο πύργο στα όρια της πόλης δίπλα στην πυριτιδαποθήκη.
Από εκεί φανταστήκαμε και τις επάλξεις της καστρικής πόλης πριν ξαναπιάσουμε το λιμάνι από την άλλη πλευρά.
Έτσι είχαμε ολοκληρώσει ένα νέο κύκλο πολυκυκλικότητας μέσα στη νύχτα για να ετοιμάσουμε την ημέρα.