Όταν κατέβηκαν στη θάλασσα για ν’ ανέβουν στο λόφο
εκεί όπου ήταν ο πύργος
συνάντησαν στο μονοπάτι μια πέτρα.
Τότε πάρθηκε η απόφαση από τον Δάσκαλο
αλλά πρώτα θα έβλεπαν τον πύργο της μνήμης.
Κι έτσι έγινε με τους δικούς του όταν επέστρεψαν από την βίγλα.
Η πέτρα τους περίμενε ακίνητη σαν στόχος.
Ήταν στη μέση του μονοπατιού κι εμπόδιζε τους διαβάτες.
Εκείνη ήταν πέντε κι έπρεπε να γίνουν ένα χέρι.
Έσκυψαν όλοι για να την πιάσουν
αλλά παρέμεινε ακίνητη.
Δεν είχαν βάλει όλη τη δύναμή τους κι εκείνη αντιστάθηκε.
Την έπιασαν αλλιώς, με χέρια πιο σταθερά
και τότε έκανε μια μικρή κίνηση
τίποτα άλλο.
Αλλά αυτό ήταν αρκετό γι’ αυτούς.
Ήθελε σκέψη και τακτική.
Έπιασαν ένα ξύλο και σκάλισαν γύρω της.
Για να βγάλουν τα εμπόδια.
Ξαναπροσπάθησαν και κινήθηκε ελάχιστα.
Τότε έβαλαν όλες τις δυνάμεις τους μαζί
και σηκώθηκε για πρώτη φορά
δίχως όμως ν’ αντέξουν το βάρος για πολύ
ακόμα και με το γόνατο.
Έτσι μια απ’ αυτούς έβαλε πέτρες
σε κάθε άνοιγμα που δημιουργούσαν με τις κινήσεις τους
κι όταν πείστηκαν όλοι ότι μπορούσαν
να τη σηκώσουν.
Τη σήκωσαν και καταρακύλησε απελευθερώνοντας το μονοπάτι.
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκαν το έργο του Camus:
L’Exil et le royaume.