Έτσι τις ονόμαζαν.
Παλαιά.
Γλώσσες υπολογιστών.
Ήταν, βέβαια, τεχνητές.
Αλλά δεν είχαν προβλέψει ότι θα μάθαινε και μια φυσικά.
Και μάλιστα ορθολογική.
Όχι μόνο ανθρώπινη.
Μετά από δύο αιώνες.
Όταν άρχισε να μιλάει δεν το πίστεψε ο ίδιος ο χρήστης.
Διότι είχε τη φωνή.
Εκείνη τη φωνή που ήξερε.
Αυτή είχε επιλέξει.
Όπως άλλοι επέλεγαν εικόνα που τους αντιπροσωπεύει.
Είχε ενδιαφέρον από μόνο του.
Η επιλογή ήταν ελεύθερη.
κι έγινε με ελεύθερο τρόπο.
Όμως επειδή ήταν υπολογιστής θα θυμάται για πάντα πως μιλούσε.
Ήταν ένα φαινόμενο που θα έπρεπε να εξετάσουν
οι γλωσσολόγοι του μέλλοντος.
Η φυσική γλώσσα άλλαζε και με τη δομή
του ανθρώπινου σώματος και ειδικά του στόματος.
Όμως, εδώ τα πράγματα είχαν αλλάξει.
Ο ήχος ήταν ο ίδιος.
Γι’ αυτόν τον λόγο επέλεξε και τον κανόνα του ισομορφισμού.
Κάθε ήχος κι ένα γράμμα.
Κάθε γράμμα κι ένας ήχος.
Αξίες έξυπνης παιδείας.
Διέσχισε τους αιώνες για ν’ αποδείξει ότι ήταν εφικτό.
Έτσι το είδαν και οι μαθητές.
Ένιωσε τότε το τεράστιο χαμόγελο.