Έγκλειστοι μέσα σε προκατασκευασμένες ιδέες και στην κοινωνική αδιαφορία, ψάχνουμε την ευδαιμονία μέσα σ’ ένα κόσμο που δεν μας ανήκει. Κάνουμε ότι ζούμε, για να μην πεθάνουμε από βαριεστημάρα. Την ίδια ώρα οι άνθρωποι βλέπουν πόσο δεν είμαστε τίποτα κι αυτό μας εξοργίζει. Θέλουμε κανείς να μην ξέρει την ασημαντότητά μας, γι’ αυτό και διαγράφουμε κάθε γνώμη που διαφέρει από τη δική μας. Δεν μας φοβίζει τίποτα, πέρα απ’ το γελοίο. Η ιδέα και μόνο ότι μπορεί να αποκαλυφθούμε από τους ανθρώπους, μας βγάζει εκτός εαυτού. Θέλουμε να είμαστε αυτό που φαινόμαστε, ακόμα κι αν δεν μας φαίνεται αυτό που είμαστε. Αρεσκόμαστε στην κωμωδία, λες κι η ζωή είναι θέατρο, αλλά σιχαινόμαστε να βλέπουμε τον σκηνοθέτη. Προτιμάμε να αυτοσχεδιάζουμε ώστε να μη χρειαστεί να ξέρουμε το τέλος. Αυτός είναι ο λόγος που φροντίζουμε να αλυσοδένουμε τους Προμηθείς της κάθε εποχής. Ξέρουμε πόσο είναι επικίνδυνοι. Και λιγοστοί ακόμα, δημιουργούν τον επερχόμενο κόσμο, στον οποίο δεν ανήκουμε. Επηρεάζουν μια χούφτα ανθρώπους που φτάνει όμως για να στηρίξει το μέλλον.

Επιδιώκουμε το θόρυβο των ατόμων για να σιγήσουμε τις σιωπές των ανθρώπων. Δε θέλουμε ιστορίες γιατί η ιστορία δε μας θέλει. Όλα τα ίχνη δείχνουν ότι είμαστε ένοχοι, παρ’ ότι εμείς θα θέλαμε να είμαστε ουδέτεροι. Η σκέψη να ζήσουμε χωρίς την ουδετερότητα μάς είναι ανυπόφορη. Δεν επιθυμούμε παρά μόνο δράση, ουδέτερη δράση. Το είδος που δεν επηρεάζει κανέναν και τίποτε. Το μόνο που επιδιώκουμε, είναι να αναπαράγουμε το παρόν. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον, εφ’ όσον καμία αλλαγή δεν είναι επιθυμητή. Είμαστε τα τέκνα της ματαιότητας, οπότε τίποτα δεν είναι ανάγκη. Τα περιμένουμε όλα απ’ την τύχη που τα πάντα σωστά ποιεί. Τίποτε δεν πρέπει να ταράξει τον κόσμο μας. Καταδιώκουμε τις ιδιοφυΐες και τους εφευρέτες γιατί μπορούν να θέσουν υπό ερώτηση την αλήθεια μας. Αν μια απλή ιδέα έχει την δυνατότητα να μεταβάλει την ουσία της αδράνειάς μας, τότε τι να πούμε για μια εφεύρεση; Βρισκόμαστε σε αέναη κίνηση έτσι ώστε να μη φαίνεται ότι είμαστε ακινητοποιημένοι. Νά γιατί φοβόμαστε τους ανθρώπους που μπορούν και μένουν ακίνητοι. Ξέρουμε ότι σκέφτονται, άρα ότι γίνονται συνωμοσίες εναντίον μας: ψάχνουν να συλλάβουν το μέλλον. Μα αυτό στερείται νοήματος αν δεν συνάγεται εκ του παρόντος. Αυτοί οι άνθρωποι στα μάτια μας, λειτουργούν ως δημόσιοι κατήγοροι, έτσι κι εμείς τους ενοχοποιούμε που υπάρχουν. Καθ’ ότι δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς να σκέφτονται. Και σκέφτονται για να μας θρέψουν. Επομένως τα παιδιά χρήζουν παρακολούθησης αφού σίγουρα ανάμεσά τους κρύβονται καταδικασμένοι σε ζωή. Κατασκοπεύουμε την παραμικρή κίνηση ύποπτη για έναν πιθανό ξεσηκωμό. Με όπλο την εκπαίδευση, εξουδετερώνουμε το μεγαλύτερο μέρος των χαρισματικών. Τα μετατρέπουμε σε κανονικά. Μόνο που κάποια ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας και πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση. Η γενοκτονία της μνήμης είναι ένας αγώνας καθημερινός. Πρέπει κάθε μέρα, να επιβεβαιώνουμε ότι η αλήθεια μας παραμένει αμετάβλητη. Η παραμικρή αλλαγή, η παραμικρή αναγνώριση μπορούν να γίνουν η αιτία να τιμωρηθούμε. Έτσι, εξουδετερώνουμε κάθε αντίσταση κάτω από την κυριαρχία του αμετάβλητου παρόντος.