Η μικρή μαθήτρια σηκώθηκε και πήγε δίπλα στο Shogiban.
Ο Δάσκαλος της είχε ζητήσει
να πάρει ένα από κάθε κομμάτι κι ένα πιόνι.
Θυμήθηκε τον Βασιλιά γιατί τον είχαν μελετήσει.
Μετά επέλεξε ένα χρυσό στρατηγό,
έναν ασημένιο,
έναν ίππο και μια λόγχη.
Στην συνέχεια πρόσεξε την έλλειψη συμμετρίας
και πήρε τον μοναδικό πύργο και τον αξιωματικό.
Κοίταξε τον Δάσκαλο που της χαμογέλασε.
Έτσι τα έφερε για να κάνουν μαζί ιαπωνική καλλιγραφία.
Τα πινέλα ήταν έτοιμα.
Επέλεξε και τα χρώματα για την σινική μελάνη.
Άρχισε ο Δάσκαλος για να δει τις κινήσεις.
Ήταν δύσκολο για την μικρή μαθήτρια.
Της άλλαζε και την τοποθέτηση του χεριού
και των δακτύλων της.
Είχε πια την απαραίτητη ακρίβεια
για ακριβώς οχτώ χρόνια ζωής.
Τότε άρχισαν τα πιο περίπλοκα.
Για να προετοιμαστούν μέσω των σαμουράι
για τους κώδικες της εραλδικής
των ιπποτών.
Διότι έπρεπε να μάθει και τα αόρατα χρώματα.
Έτσι μπόρεσε ν’ αναλύσει τον πίνακα με κάρβουνο
και να αναγνώσει
τα στοιχεία
της διαχρονικής σφραγίδας
πριν μάθουν για το βουλοκέρι.