Τους είχε πει ότι δεν είναι ανάγκη
να περπατούν μόνοι τους στο σκοτάδι.
Και μπήκαν στα στενά.
Προχώρησαν σαν να μην έβλεπαν τίποτα.
Είχαν όμως έναν στόχο.
Έπρεπε ν’ αφήσουν ανθρώπινους πυρσούς στις άκρες
κι αυτό έκαναν.
Δεν σταμάτησαν όμως.
Το σώμα του λόχου έπρεπε να φτάσει στο βάθος
ήταν η άλλη δικλείδα.
Οι πυρσοί του φωτός άρχισαν να λάμπουν
για να τυφλώσουν τον εχθρό.
Για να μη δει το ανθρώπινο τείχος
για να παραπλανηθεί και να χωθεί βαθιά
μέσα στην παγίδα που θα έσωζε τη συνοικία.
Ο λόχος είχε φτάσει στον προορισμό του.
Εκεί έκανε περιστροφή κι έγινε αψίδα μάχης.
Κανένας δεν θα περνούσε από εδώ.
Και θα έπρεπε να περάσουν πάνω από το πτώμα τους.
Όμως δεν ήταν εδώ για να πεθάνουν
αλλά για να προστατέψουν
τα θύματα και το φως.
Έτσι σταμάτησαν τη βαρβαρότητα.
Κι αν πέθαιναν
θα πέθαιναν και δεύτερη φορά
για να τελειώσουν την αποστολή.
Το φως πέρασε
και μετά οι αθώοι.
Κανένας άλλος.
Μόνο όταν εξαφανίστηκε ο κίνδυνος
πέρασε και ο λόχος από τις Θερμοπύλες.