Το επόμενο βήμα έγινε πάνω στις σφαίρες
για να κυλήσει ο Χρόνος
και μετά από την πολιορκητική σήραγγα
εκεί όπου τα πηγάδια φωτός άγγιζαν το γαλάζιο του ουρανού.
Πριν από αυτούς κανείς δεν πρόσεχε
τα πέτρινα στίγματα της προηγούμενης πολιορκίας,
ενώ άνηκαν στην ιστορία.
Εδώ ο λόχος πήρε άλλη θέση
για να βοηθήσει τους αθώους
να μπαίνουν στην αίθουσα απελευθέρωσης
δίχως να πληγωθούν από το πέρασμα
που ήθελε σεβασμό.
Εκεί τους βρήκε ο ήχος άλλων αιώνων,
έτοιμος να τους ανεβάσει
από την ουράνια σκάλα
που έδειχνε το πέτρινο φως.
Κι όταν όλοι οι αθώοι έφτασαν κάτω από τον τρούλο,
ο λόχος κινήθηκε σαν ένας άνθρωπος.
Στάθηκε στα σκαλοπάτια
πνεύμα και σώμα,
σαν μονοπάτι σκακιέρας,
σαν κλείσιμο σκάλας
με τις πέτρες.
Έγιναν ζωντανό καλντερίμι
και χάρη τους
ο ήλιος απελευθερώθηκε
για να δει και πάλι το φως
με τον Άγιο Γεώργιο
που τους περίμενε στον πύργο.
Εκεί βρέθηκαν όλοι μαζί
με τον Υπηρέτη της Ανθρωπότητας.