Στη σκοτεινή αίθουσα, υπήρχε μόνο ένα φως.
Ίσα ίσα που έβλεπες ανθρώπους να κάνουν έναν κύκλο.
Ήταν μόνοι τους, πνιγμένοι μέσα στη μοναξιά τους.
Κανείς δεν πρόσεχε τη φωνή του άλλου.
Η κούραση τους είχε πλημμυρίσει.
Εξέτασε πρώτα τα κορμιά.
Δεν έβλεπε σώμα ούτε πνεύμα.
Μπήκε μέσα στον κύκλο.
Στην άκρη πρώτα.
Και μετά εισχώρησε κάθε φορά που υπήρχε ανάγκη.
Μέχρι να έρθει το φως.
Τότε απελευθερώθηκε η θέληση.
Έπρεπε να γίνει χώρος διδασκαλίας.
Κι ας ήταν για τελευταία φορά.
Έπιασε την τελευταία άσκηση
για να την αναλύσει, να την επεξηγήσει και να την εμπλουτίσει.
Αλλαγή φάσης.
Νοητικό σοκ.
Οι άνθρωποι έφευγαν σιγά σιγά από τα κορμιά τους
για να γίνουν μετά την υπέρβαση
ένα σώμα,
ένα πνεύμα
για ένα και μόνο σκοπό.
Για ν’ ανήκουν στην Ανθρωπότητα και σε κανέναν άλλο.
Δεν θα ήταν πια δούλοι της κοινωνίας.
Αυτό έλεγε η διδασκαλία
του Υπηρέτη της Ανθρωπότητας.
Τότε άρχισε να γεννιέται ένας νέος κόσμος.
Παράλληλος, πολλαπλός, πολυκυκλικός.
Και μόνο όταν τον δημιούργησε,
έφυγε για ν’ αλλάξει ο κύκλος.