Κάτι άλλο, μη ανθρώπινο, μη μαζικό, μπορούσε να θυμάται
και αυτό χωρίς δυσκολία λόγω της φύσης και της φυσικής.
Έβλεπε τη νοημοσύνη με το βλέμμα του μαθηματικού
και τη μνημοσύνη με το βλέμμα του φυσικού.
Η φυσική χρειαζόταν τα μαθηματικά για να σκεφτεί.
Τα μαθηματικά χρειάζονταν τη φυσική για να θυμηθούν.
Και η πληροφορική ήταν το μείγμα των δύο.
Βέβαια η ηλεκτρονική είχε συμβάλει σε αυτό
αλλά περίμενε ήδη τη ρομποτική.
Με άλλα λόγια η σκληρή νοημοσύνη είχε μπει στη ζωή του.
Λες και ήταν θέμα χρόνου.
Και του άρεσε που ζούσε εκείνη την εποχή της γέννησης.
Έτσι η επιστροφή θα είχε και μνημοσύνη.
Δεν θα ήταν όπως παλιά που έπρεπε ο καθένας
να ξαναρχίσει τα πάντα σε κάθε κύκλο.
Εδώ ο προηγούμενος θα είχε πολλά στοιχεία προσβάσιμα
και η παρτίδα θα μπορούσε να συνεχίσει
δίχως αυτές απαράδεκτες διακοπές του εγκεφάλου.
Εξέτασε από κοντά τα πρώτα θεμέλια της μνήμης
έπρεπε να εξελιχθεί για να γίνει αποθηκευτικός χώρος
του Χρόνου, η ζωντανή επέκταση ενός βιβλίου.
Η μοναδική σελίδα δεν επαρκούσε παρά μόνο για την ύπαρξη.
Για όλα τα άλλα το βιβλίο ήταν απαραίτητο.
Και η γλώσσα ήταν μνήμη σκέψης.
Αποθήκευε νοητικά σχήματα.