Ο κόσμος της αλήθειας κινδύνευε από το σβήσιμο της μνήμης.
Η ύπαρξη των υπολογιστών το είχε αποδείξει.
Αναρωτήθηκε τι θα γινόταν με τη ζωή τους
και στη συνέχεια με τη σκέψη τους.
Οι υπολογιστές που είχε στο μυαλό του δεν ήταν αυτοί που έβλεπε.
Είχαν άλλες δυνατότητες κι άλλη φύση.
Ήταν ανοιχτοί κώδικες κι όχι κλειστοί.
Είχε μία απέχθεια για τους κλειστούς κόσμους.
Οι ανοιχτές δομές ήταν απαραίτητες
πριν συνειδητοποιήσει ότι θα υπήρχαν.
Η γλώσσα δεν μπορούσε να περιοριστεί σε μια γραμματική.
Οι συντακτικές δομές δεν επαρκούσαν.
Ήθελε σημασιολογία και λάτρευε την ετυμολογία.
Με αυτή έβλεπε όχι μόνο την ιστορία των λέξεων
αλλά και το ίχνος των σκέψεων των ανθρώπων
μια πρώτη προσέγγιση της σκέψης της Ανθρωπότητας.
Τα θρησκευτικά ήταν μόνο η αρχή
δεν αποτελούσαν την πίστη
αυτή ήθελε έργο για να ξεφύγει από τα πιστεύω.
Κι οι εικόνες δεν έδειχναν την αρχιτεκτονική της εκκλησίας.
Τα πρώτα κείμενα ήταν δώρα.
Αρχικά αντικείμενα στη συνέχεια κείμενα και στο τέλος υποκείμενα
γιατί το έργο δημιουργούσε το ον
κι αυτό από την αρχή
λόγω ανθρώπινης αξίας. Δεν έγινε άνθρωπος.
Ήταν ήδη ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος.