Είχε μάθει για την εξέλιξη του σύμπαντος
και για την περίοδο του σιδήρου.
Δεν ήταν αρχαιολογία αλλά μελλοντολογία.
Ο Χρόνος ήταν μαζί του.
Πήγαινε όμως πιο γρήγορα.
Ή μάλλον έβλεπε το μέλλον και μέσα στο παρελθόν.
Το παρόν ήταν επιφανειακό και δεν είχε σημασία.
Έτσι αντιλήφθηκε ότι ο Χρόνος είχε μια ταχύτητα.
Δεν ήταν μια ψευδαίσθηση αλλά δεν ήξερε πώς να το εξηγήσει
σε αυτούς που κολλούσαν στο παρόν.
Ζούσαν σ’ ένα κύμα ενώ ένιωθε τον ωκεανό.
Υπήρχαν όμως και αυτοί που ακολουθούσαν τις συμβουλές του.
Έτσι δημιουργούσε διακλαδώσεις του Χρόνου.
Και αυτό ήρθε μετά αλλά το ζούσε από πριν.
Η μοναξιά δεν ήταν τοπική.
Ένιωθε την Ανθρωπότητα πάνω στη Γη.
Και λυπόταν που ήταν μόνη της.
Γι’ αυτό ασχολήθηκε με την αστρονομία και την αστροφυσική
τουλάχιστον στην αρχή
αλλά σύντομα πέρασε στα θέματα της κοσμολογίας.
Για να δει πιο βαθιά το μέλλον
έπρεπε να εξετάσει πιο μακριά το παρελθόν.
Του άρεσε που ο Γαλιλαίος άλλαξε τον κόσμο
με το βλέμμα του τηλεσκοπίου.
Κι άρχισε τη μελέτη όταν άλλοι κοίταζαν μόνο τη γειτονιά.