Ο ιερέας ήταν πρόσφυγας.
Κι η μαθήτρια από τη Φλώρινα.
Της μίλησε για τον πόθο του να δει
τα Μεγάλα Κατεχόμενα απελευθερωμένα
και αυτή του απάντησε ότι θα παλέψουμε και γι΄αυτόν.
Την κοίταξε παράξενα.
Την ένιωσε μαζί του και συνέχισε
με τα λόγια της γιαγιάς
και τα μάτια δακρυσμένα από συγκίνηση είπε:
– Παιδί μου, θα΄ρθει η μέρα που εσείς θα πάτε στην πατρίδα,
όμως να μην μ΄ αφήσετε εμένα εδώ.
Κι η μαθήτρια του είπε ότι δεν αφήνουμε ποτέ κανέναν
δικό μας πίσω.
Έβλεπε τον πόνο του και δεν ήξερε τι να του πει.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε τον Δάσκαλο.
– Πόσο πόνεσαν αυτοί οι άνθρωποι πόσο…
Κι εκείνος της έστειλε το μήνυμα.
– Όσο θα χρειαστεί να παλέψουμε
Τίποτα παραπάνω για αυτούς.
Τίποτα παρακάτω για μας.
Τότε ηρέμησε η μαθήτρια.
Κι είδε το βλέμμα του ιερέα με γαλήνη.
Εκείνος χάρηκε.
Και το πνεύμα της γιαγιάς χαμογέλασε.
Κάποιος την είχε ακούσει.