Δίπλα στην Ισλανδία, ο κόσμος φαινόταν διαφορετικός.
Κι ο παλιός κι ο νέος φαινόταν πιο κοντινοί
απ’ ό,τι πίστευαν μερικοί όσο έμεναν στη θέση τους.
Μάλιστα το Βόρειο Ατλαντικό σύμφωνο γινόταν ακόμα πιο φυσιολογικό
τουλάχιστον γι’ αυτούς που ήταν ικανοί να καταλάβουν την μεγάλη εικόνα.
Το βλέμμα της άλλης άκρης, ήταν πια τριγωνικό.
Και η υποτείνουσα γαλάζια.
Αν ο κόσμος έβλεπε το πλαίσιο με αυτόν τον τρόπο
αυτός θα ήταν εντελώς καινούργιος.
Ένιωθε μέσα του τη συνέχεια της διδασκαλίας του καλοκαιριού.
Masterclass τοποστρατηγικής και χρονοστρατηγικής.
Έβλεπε ζωντανά πώς η θέση του βλέμματος
άλλαζε την ανάλυση του προβλήματος.
Όσοι ήξεραν για τη συνέχεια των Χαμαιλεόντων
ήξεραν για τα δεδομένα της Ισλανδίας.
Όμως τώρα αυτό γινόταν χειροπιαστά.
Κάτω από το λευκό του Βόρειου Πόλου
και πάνω από το γαλάζιο του Ατλαντικού Ωκεανού
ένα νησί εξέταζε τους δυο κόσμους της υδρογείου.
Και δίπλα του σχεδόν μια ήπειρος.
Η χώρα του πάγου και η χώρα του πράσινου
ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική.
Στην άκρη της σκακιέρας αλλά στη μέση γραμμή
η ζώνη επαφής φαινόταν τόσο κοντινή
που ξεχνούσες τις αποστάσεις και τα μεγέθη των κόσμων.
Ήταν και αυτό η προετοιμασία για τη Νέα Υόρκη
και ειδικά το Μανχάταν
αφού ήταν νησί σε νησιώτικο χώρο
ενώ άνηκε θεωρητικά σε χερσαίο μέρος.
Κι ο λόγος της αποστολής αφορούσε
λαό της ερήμου, δηλαδή ανθρώπινες οάσεις στην ερημιά της κοινωνίας.
Διότι ο στόχος είχε ένα βλέμμα που άγγιζε
όλη την Ανθρωπότητα.
Και σε αυτό το ψηφιδωτό θα έγραφε την ιστορία του μέλλοντος
για να σωθούν οι αθώοι της Ανθρωπότητας.