Πέρα των αποστάσεων, υπήρχαν και οι δεσμοί.
Κι ο μικρός ο μαθητής το είχε μάθει.
Δίχως ακόμα να το συνδυάσει με μια μορφή συμπληρωματικότητας
που είχε σχέση με την τοποστρατηγική.
Διότι ο εγκέφαλος, ως νευρωνικό δίκτυο μελετούσε τις σχέσεις
διότι οι επαφές ήταν επικοινωνιακές και επιφανειακές,
για ν’ ανακαλύψει τους δεσμούς
κι αν δεν υπήρχαν να τους δημιουργήσει
όπως άλλοι έλεγαν για το Έθνος.
Με την τοποστρατηγική, ο κόσμος ήταν ήδη διαφορετικός
αλλά με την χρονοστρατηγική υπήρχε μια ακόμα πιο σπουδαία ιδιότητα.
Διότι σε αυτό το πλαίσιο τα θαύματα ήταν πιο πυκνά.
Αλλά μόνο κάποιος που ήταν ικανός να νιώσει πολλές Κυριακές
στην ίδια εβδομάδα ήταν ικανός
να κατανοήσει αυτήν την επινόηση.
Έτσι τελικά το να είσαι μακριά από ένα θέμα, σου επιτρέπει ταυτόχρονα να το εξετάσεις με μεγαλύτερο βάθος διότι δεν υπάρχουν πια λεπτομέρειες που να σταθούν εμπόδια σε μια ανάλυση του στρατηγικού προβλήματος.
Η ανακάλυψη της σπουδαίας ιδιότητας ήταν μια καινοτομία.
Έτσι την κωδικοποίησε με τον δικό του τρόπο
για να γίνει μία παράδοξη επεξήγηση.
Η χρονοστρατηγική ήταν η χώρα των θαυμάτων.
Κι αυτός που είχε πρόσβαση σε αυτή
όχι μόνο εξηγούσε και δημιουργούσε το αδιανόητο
αλλά λάξευε τον Χρόνο για να ζήσει η Ανθρωπότητα.
Ήταν σαν να μαθαίνεις ένα νέο είδος κεραμικής
κι είχες δίπλα σου έναν Δάσκαλο
να σου διδάσκει τα μυστικά της
λες κι είναι γαλάζια τετράγωνα
πάνω σε μια σκακιέρα SER
που επιτρέπουν την πρόσβαση
στις γέφυρες Einstein-Rosen.