Η όπερα του Don Giovanni και το έργο του Dom Juan
ήταν στο μυαλό τους μόλις αντίκρισαν
την πλατεία με το συντριβάνι.
Η παράσταση στο ΜΕΤ δεν ήταν μια παρένθεση.
Ο Molière και ο Mozart είχαν παλέψει
για δικαιώματα
που άλλοι τα ονόμασαν ανθρώπινα
μετά από αιώνες.
Και η ουσία δεν μπορούσε να κρυφτεί
πίσω από αυτά που ήθελε μια κοινωνία
διότι μιλούσε με τα λόγια της Ανθρωπότητας.
Δίχως συμβιβασμούς.
Κι αν η ουσία ήταν παντού, το έργο έδειχνε το βάθος.
Άκουγαν τις νότες, τις φωνές
έβλεπαν τις κινήσεις, τους ανθρώπους
ένιωθαν την σύνθεση, την ορχήστρα
κι ήταν σε μια Αίθουσα Ανθρωπότητας.
Ο αγώνας δεν σταματούσε με την τέχνη
συνέχιζε χάρη σε αυτή
γιατί ήταν διαχρονική
γιατί ήταν πολιτισμική
κι ο πολιτισμός της ήταν μια αντίσταση ενάντια στη βαρβαρότητα.
Χαμογέλασε με το λιμπρέτο του Da Ponte
και τις συμβουλές του Casanova
όμως στο μυαλό το έργο του Molière
ήταν άθικτο και συνέχιζε τον αγώνα
ενάντια στην υποκρισία των κοινωνιών.
Το νόμισμα το πήρε ο φτωχός
κι ας μην ήταν στην παράσταση αυτοπροσώπως
αφού το πνεύμα του ελεύθερο
δεν ξέχασε κανένα πόνο πίσω
αφού αγαπούσε την ανθρωπότητα.