Αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο των Ηνωμένων Εθνών
είχε στο μυαλό του μια παράξενη σκέψη.
Δεν υπήρχε πιο κατάλληλος επιθετικός προσδιορισμός.
Και αυτή αφορούσε τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
Πολλοί από αυτούς που είχαν ακούσει από τον ίδιο
αυτή την έκφραση, την εκλάμβαναν ως μία ιδέα
που έμοιαζε με τη γενίκευση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Αυτό από μόνο του δεν ήταν λάθος
αλλά δεν επαρκούσε ως χαρακτηρισμός για αυτή την καινοτομία.
Διότι πολύ απλά δεν έκαναν την εξής ερώτηση στο μυαλό.
Ήταν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, ανθρώπινα;
Διότι αν ήταν, τότε θα ήταν απλώς ένα υποσύνολο
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μια γενίκευση.
Κι αν ήταν αρνητική τότε θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν
ότι τουλάχιστον μερικά από αυτά, δεν ήταν.
Και τι ήταν τότε;
Πώς θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κανείς;
Η βαρβαρότητα απαγόρευε μερικά δικαιώματα των ανθρώπων
αλλά ταυτόχρονα αυτό ήθελε να πει ότι παλαιότερα
είχαν πρόσβαση σε αυτά.
Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, ήταν άλλου τύπου.
Οι άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε αυτά
διότι δεν είχαν τις δυνατότητες να τα αξιοποιήσουν.
Η βαρβαρότητα μπορούσε ν’ απαγορεύσει ένα βιβλίο σε έναν άνθρωπο
αλλά ποιος θα μπορούσε να διαβάσει μια βιβλιοθήκη
για να του το απαγορεύσει.
Η βαρβαρότητα μπορούσε ν’ απαγορεύσει ένα άρθρο, ένα πίνακα
αλλά ποιος θα μπορούσε να γεμίσει ένα ολόκληρο μουσείο
για να του το απαγορεύσει.
Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας δεν ήταν ανθρώπινα αλλά τερατώδη.
Διότι μόνο τα τέρατα είχαν πρόσβαση σε αυτά όταν ήταν ιερά.