Αν κάποιος ένιωθε την αγάπη για την Ανθρωπότητα
κατανοούσε και την πολυκυκλική έννοια της αμισείας.
Αλλιώς για να γίνει άνθρωπος έπρεπε ν’ αγαπήσει
αυτούς που την αγαπούσαν, εκείνους που ήταν ιερά τέρατα.
Για να βοηθήσουν τη βοήθεια.
Για να συμβάλλουν στο έργο τους για την Ανθρωπότητα.
Ήταν δύσκολο ακόμα και για μαθητές.
Όταν όμως περνούσαν στο στάδιο των μαχητών
δηλαδή της συνέχειας μετά την αφύπνιση
τότε πια ήταν απόλυτα κατανοητό.
Διότι έβλεπαν τη μεγάλη εικόνα με τα μάτια τους.
Με το βλέμμα του οράματος, την ανάγκη της ελευθερίας.
Διότι τότε ήξεραν ότι έπρεπε να παλέψουν
για ν’ απελευθερώσουν τους αθώους,
για να τους προλάβουν
πριν πεθάνουν ως θύματα της βαρβαρότητας.
Έτσι ο κώδικας κατέγραφε τις υπερβάσεις τους
δίπλα στους υπερβατικούς
που ήταν μόνο με την Ανθρωπότητα.
Δεν ήταν μόνο κώδικας τιμής
των Υπηρετών της Ανθρωπότητας
αλλά έργο ζωής για τους άλλους.
Αφού κάθε ζωή που έσωσαν
κι ας φαινόταν ασήμαντη σε άλλους
ήταν κομμάτι Ανθρωπότητας.
Και μερικά από αυτά είχαν την ικανότητα
να προσφέρουν στη Μνήμη Μέλλοντος.