Όταν βρίσκεσαι πάλι στο χώρο των θυμάτων
ενός εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας
ή μιας γενοκτονίας
ακόμα και οι μαχητές σου λένε να σκέφτεσαι: ποτέ πια.
Δίχως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται και πάλι
για μια άρνηση και μια απαγόρευση
όμως μπροστά στα συντριβάνια των θυμάτων
σκέφτηκε ότι θα έπρεπε
να συνεχίσουμε την παρότρυνση που ακούμε σε μια κηδεία,
να ζήσετε να τον θυμάστε.
Διότι η μνήμη είναι υπερβατική και μπορεί να συνεχίσει το έργο της
και μετά τον θάνατο του ανθρώπου μας.
Όταν όμως πρόκειται για τόσα πολλά θύματα
ποιος θα μπορούσε να τα θυμηθεί
εκτός από τα λευκά τριαντάφυλλα;
Επί της ουσίας, υπήρχε μια ανάγκη κι ένα καθήκον.
Ο θόρυβος του νερού που έτρεχε
μετατράπηκε σε μια συμφωνία
που του θύμιζε το γαλάζιο πριν το λευκό και το κόκκινο.
Διότι το ερώτημα ήταν θεμελιακό.
Πώς ν’ αγαπήσεις τους άγνωστους νεκρούς.
Ποιο δικαίωμα είχες και θα ήθελε να σου απαγορεύσει η βαρβαρότητα;
Σε αυτή την περίπτωση μόνο ένα.
Αλλά αυτό επαρκούσε, αρκεί να το άντεχες.
Κι ήξερε ότι θα το άντεχε.
Ήταν μόνο τρεις λέξεις: για πάντα μαζί.
Αυτό είπε στα μνημεία των θυμάτων.
Τίποτα άλλο.
Αυτό έλεγε και στους γενοκτονημένους.
Επειδή ήταν το πρέπον κι ας έπρεπε να επιστρέψει και μετά.