Το κέντρο της πόλης, ήταν νησί.
Το νησί, κάστρο.
Και η τάφρος, ποταμός που έμοιαζε με θάλασσα
γιατί ήταν κομμάτι ωκεανού.
Η περιπολία έγινε το βράδυ
για να φαίνονται τα φώτα των ανθρώπων.
Κάθε φως, κι ένα κερί.
Κάθε κερί, και μια ψυχή,
Το υγρό στοιχείο δεν ήταν μόνο ζωή αλλά και προστασία
για το κάστρο της Ανθρωπότητας.
Βέβαια τα μεγέθη ήταν τεράστια.
Και το καράβι έσπευσε ν’ αγγίξει την άλλη όχθη.
Στην άκρη της σκακιέρας, στην πλευρά του goban
εξέτασε τις επάλξεις με τους ουρανοξύστες.
Υπήρχε μια ανεξήγητη ηρεμία
λες και το κάστρο της μνήμης γνώριζε για το μέλλον.
Έπρεπε ν’ αντέξει και θα άντεχε.
Οι άνθρωποι το ήξεραν.
Δεν είχαν ξεχάσει τα θύματα.
Και οι Δίκαιοι δεν μπορούσαν να ξεχάσουν τους αθώους.
Μπορεί η βαρβαρότητα να τους είχε χτυπήσει
με ύπουλο τρόπο αλλά είχαν ανασυγκροτηθεί
και αναδιπλωθεί.
Κοίταξε τη σημαία του καραβιού που κυμάτιζε.
Δεν ήταν πια διπλωμένη σαν τρίγωνο.
Δεν ξεχνούσε όμως.
Προχώρησαν προς την κάτω πλευρά της πόλης
από εκεί που φαινόταν
το Άγαλμα της Ελευθερίας.
Ήταν όρθιο εδώ και αιώνες.
Και θα έπρεπε να μείνει έτσι.
Διότι η ελευθερία δεν γονατίζει.