Είχε δει κι άλλα κάστρα που είχαν χτυπηθεί
με τον πιο βάρβαρο τρόπο
αλλά είχαν αντισταθεί χάρη στην ανάγκη,
Και η διαδικασία διόρθωσης έκανε θαύματα.
Έτσι ήταν και για τον προμαχώνα του κάστρου.
Είχε μάθει πολιορκητική κι ήταν πια σε ετοιμότητα
ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Ακόμα και το βράδυ υπήρχε ανίχνευση.
Στο κέντρο του προμαχώνα ζούσε το μέλλον.
Και οι γλώσσες δεν ήταν πια μόνο οχτώ
αλλά οχτακόσιες.
Ένιωθε την Ανθρωπότητα όπου και να κοιτούσε.
Μάλιστα είχε έρθει εκεί ένα κομμάτι άλλης εποχής
για να ενισχύσει το μέλλον.
Έπρεπε να ήσουν Ιππότης χωρίς πανοπλία
και να ξέρεις για τον μύθο της γαλαζοαίματης βελανιδιάς
για να καταλάβεις το νοητικό σχήμα του χρόνου της αντίστασης.
Διότι η πόλη δεν ήταν μόνο το τώρα.
Ήταν ταυτόχωρα το παρελθόν και το μέλλον.
Ο αγώνας δεν ήταν μόνο τωρινός.
Η βελανιδιά δεν είχε γεννηθεί τώρα.
Είχε αναστηθεί μετά την επιστροφή του Δασκάλου.
Διότι το για πάντα μαζί
είχε ισχύσει και πέρα από το θάνατο
αυτό είχε μάθει στους πέντε μαθητές
που είχαν τους κώδικες του έργου.
Γι’ αυτό τον λόγο είχε επιστρέψει.
Διότι έπρεπε να είναι εδώ ακόμα και μετά.
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να είναι για πάντα μαζί.
Και αυτό είχε γίνει
όσο αδιανόητο κι αν ήταν.