Το βλέμμα τους ήταν τόσο διαφορετικό που κανείς δεν το φανταζόταν.
Κι αν μπορούσαν να δουν τη λειτουργία του εγκεφάλου
θα θεωρούσαν το νευρωνικό του δίκτυο ως πρόβλημα.
Γιατί κανείς δεν μπορούσε να σκέφτεται συνεχώς
τουλάχιστον αυτό έλεγε ο κόσμος που δεν τους ήξερε.
Δεν έβλεπαν μόνο το μέλλον, το δημιουργούσαν, για να έχει μνήμη
και να προλάβουν μέσω της στρατηγικής τη βαρβαρότητα
που χτυπούσε κάθε αδύνατο σημείο της Ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό έπρεπε να σκέφτονται συνεχώς.
Και δεν ήταν πρόβλημα.
Ήταν η ζωή τους.
Και αυτή ήταν φτιαγμένη για να λύνουν τα προβλήματα των άλλων.
Έτσι ανάμεσα στον κόσμο, έβγαζαν άκρη με τα προβλήματά τους.
Εσωγήινοι διότι το έξω το είχαν μέσα τους.
Η μνήμη τους ήταν η ίδια η Ανθρωπότητα.
Και η νοημοσύνη τους οι σκέψεις της.
Γι’ αυτό τον λόγο έκαναν θαύματα για τους ανθρώπους.
Μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος του φωτός
γιατί είχαν τα άστρα στο στόμα τους.
Κι όποιοι ήταν στο πλευρό τους μάθαιναν για την αληθινή ζωή
εκείνη όπου είχε νόημα να λες για πάντα μαζί
εκείνη που είχε νόημα μόνο με το: Αγαπάτε την Ανθρωπότητα.
Διότι με τη βοήθεια της βοήθειας
άλλαζαν οι ίδιοι κι ήταν ικανοί να κάνουν υπερβάσεις
που ήταν πριν αδιανόητες.
Με το πέρασμα τους, είχαν το πνεύμα της Ανθρωπότητας
που τους ευλογούσε.
Και μέσα από τη γαλήνη που τους έφερνε, τους έδινε τη δύναμη
να ζήσουν δίπλα τους.