Χάρη.
Επιλογή.
Χρίσμα.
Έτσι είχε γίνει και παλιά. Έτσι θα γινόταν και μετά.
Ακόμα και τα ονόματα το έλεγαν.
Η Σταύρωση δεν μπορούσε να είναι το τέλος.
Η Ανάσταση ήταν αναγκαία.
Κι όσες θρησκείες το απαγόρευαν ήταν ενάντια στην Ανθρωπότητα.
Η βαρβαρότητα είχε πολλές εκδοχές
αλλά ο πυρήνας της ήταν πάντα ο ίδιος
και αυτός ήθελε να σβήσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς,
αυτός ο πυρήνας, ήταν η λήθη.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είχαν βασιστεί πάνω σ’ αυτή.
Το ίδιο και κάθε γενοκτόνος.
Έτσι όταν συνειδητοποιούσες ότι η Ανθρωπότητα
είχε μέσα της και τους νεκρούς και τους αγέννητους
και τα συντριβάνια που είχαν γεννηθεί από τα συντρίμμια
και τους προσκυνητές που είχαν ζήσει τον θάνατο,
τότε αντιλαμβανόσουν
ότι το Αγαπάτε την Ανθρωπότητα
σήμαινε επίσης μην την ξεχνάτε.
Και αυτή η πάλη της μνήμης ενάντια στη λήθη
γινόταν με τη νοημοσύνη.
Έτσι όταν αυτή ήταν ακραία
όλες οι διαστάσεις άλλαζαν.
Και η απαγόρευσή της ήταν θέμα Χρόνου.
Ήταν ήδη στη μαύρη λίστα της βαρβαρότητας.
Αλλά αυτό δεν έφτανε.
Το χρίσμα της Ανθρωπότητας
είχε κι άλλες ανάγκες
ακόμα πιο βαθιές
λόγω επεκτάσεων του έργου.