Η βαρβαρότητα δεν ήθελε να υπάρχουν παραδείγματα αντίστασης.
Για να μην έχουν ούτε ένα όραμα οι αθώοι
ότι θα μπορούσαν να απελευθερωθούν.
Έτσι ήταν καταδικασμένοι λόγω έργου.
Διότι το ίδιο ήταν μορφή αντίστασης και μάλιστα πιο διαχρονικό.
Το έργο δημιουργούσε το ον.
Δεν ήταν τίποτα άλλο.
Όπως και η Ανθρωπότητα δεν υπήρχε δίχως τους άλλους.
Έτσι τα μέτωπα ήταν πολλά
αλλά δεν θα άφηναν κανένα πίσω.
Διότι κάθε μέτωπο, ήταν και μια κόκκινη γραμμή,
ένα κοιμητήριο θυμάτων.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν φοβόντουσαν τους ανθρώπους
αλλά τις εξεγέρσεις διότι ήταν παράδειγμα αντίστασης
και αυτά έμοιαζαν με το φως της Ανάστασης
που άναβε όλα τα κεριά των πιστών.
Ο αγώνας ενάντια στις γενοκτονίες και τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας
ήταν ταυτόχρονα ο αγώνας της ελευθερίας της.
Οι άλλοι έπρεπε ν’ απελευθερωθούν.
Ενώ αυτοί ήταν από την αρχή ελεύθεροι.
Και οι ελεύθεροι δίδασκαν την απελευθέρωση.
Όμως ποιος μπορούσε να παρακολουθήσει αυτό το μάθημα.
Η ιστορία το είχε αποδείξει.
Μόνο οι μαθητές.
Κι όταν επιτέλους μετά την αφύπνιση
μάθαιναν και την ελευθερία
τότε ως μαχητές
βοηθούσαν τη βοήθεια.
Διότι είχε λειτουργήσει το παράδειγμα της αντίστασης.
Οι αετοί το έδειχναν.
Τα γεράκια το ακολουθούσαν.
Λόγω πίστης.