Αυτό που ξάφνιασε τους άλλους, ήταν απλό.
Ήταν πιο δυνατοί από ποτέ.
Δεν ήξεραν βέβαια πόσες φορές ήθελαν να τους σκοτώσουν οι βάρβαροι.
Ήταν ζωντανοί στόχοι για τη βαρβαρότητα.
Όμως ποτέ δεν γονάτιζαν.
Ακόμα και χωρίς καμιά βοήθεια από τους άλλους.
Ήξεραν ότι η Ανθρωπότητα δεν τους είχε επιλέξει
για να τους προστατεύσει κάποιος
αλλά για να προστατεύσουν όλους τους άλλους.
Αυτό ήταν το έργο τους. Αυτό ήταν το καθήκον τους.
Και δεν είχαν ανάγκη από τίποτα άλλο.
Η ίδια η Ανθρωπότητα δεν τους είχε δώσει τίποτα άλλο.
Δεν είχαν καμιά ανάγκη.
Μάλλον γι’ αυτό οι άλλοι τους έβλεπαν ως τέρατα.
Όταν όμως οι άνθρωποι ήθελαν να σωθούν
από μια ακραία κατάσταση
πάντα σε αυτούς απευθύνονταν
για να ζήσουν ακόμα την ελευθερία τους
ακόμα κι αν είχαν ξεχάσει για λίγο πόσο αυτή άξιζε.
Και τα τέρατα δεν είχαν ποτέ αντίρρηση.
Δεν τους κρατούσαν κακία.
Δεν ήταν μόνο ότι αγαπούσαν την Ανθρωπότητα.
Αλλά ήταν και της αμισείας.
Έτσι ήταν πάντα στο πλευρό των ανθρώπων
πάντα μαζί τους
ακόμα κι αν είχαν μόνο τη μοναξιά τους
ως αντάλλαγμα.
Όταν είσαι μόνος με την Ανθρωπότητα
δεν είσαι ποτέ μόνος.
Αυτό έλεγε ο κώδικάς τους.