Άλλοι έβλεπαν πολιτισμούς κι άλλοι κοίταζαν μόνο την παγκοσμιοποίηση.
Έτσι στη Νέα Υόρκη ήταν δυνατόν να βρεις τα δύο ανάλογα με τις ικανότητές σου.
Και στην περιοχή Soho, έγινε η επιλογή.
Στην πέμπτο όροφο μιας παράξενης πολυκατοικίας
ειδικά διαμορφωμένη για τους γλύπτες και τους ζωγράφους.
Εκεί βρέθηκαν ταυτόχρονα πολλά κομμάτια της Ανθρωπότητας
από μέρη που απείχαν χιλιάδες χιλιόμετρα το ένα από το άλλο.
Κι όμως ο καθένας βοηθούσε από την πλευρά του
πολλούς ανθρώπους στην περιοχή τους
και μερικοί ειδικά τους μικρούς ανθρώπους.
Οι τέχνες και οι επιστήμες ήταν εργαλείο για αυτούς
κι όχι μόνο στόχοι από μόνοι τους.
Με αυτά τα στοιχεία άρχισε μια συζήτηση
που ξεπερνούσε τα μεγέθη κάθε σκακιέρας.
Ήταν σαν να είχαν συνδεθεί μαζί χιλιάδες σκακιέρες.
Βέβαια ο καθένας έπαιζε μόνο στις κοντινές του
εκτός από το τέρας
αφού τις έβλεπε και τις ενεργοποιούσε
μ’ ένα διαφορετικό νευρωνικό δίκτυο.
Ο καθένας είχε τις ρίζες του και τα δεδομένα του.
Ήταν πρόβλημα γι’ αυτούς να βρουν τον κώδικα συνεννόησης
λόγω των αποστάσεων.
Όμως η τοποστρατηγική άλλαζε αυτά τα δεδομένα.
Ήταν πια δυναμικά
και το νευρωνικό δίκτυο τα φόρτωνε στον πυρήνα
μέσω χρονοστρατηγικής.
Ενώ ο καθένας είχε μια καθαρή εικόνα
για τα τοπικά, η δυσκολία ήταν μεγάλη για το ολικό.
Η βοήθεια ήταν απαραίτητη.
Ειδικά λόγω του γεγονότος ότι πολλοί σε αυτή τη συνάντηση
άνηκαν στους αθώους και μάλιστα και στα θύματα.
Είχαν αποδράσει από τις χώρες όπου υπήρχε καταπάτηση
των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ήξεραν βιωματικά τι σήμαινε αυτό.
Αλλά τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας ήταν κάτι άλλο και γι’ αυτούς.