Τα αυταρχικά συστήματα πόνταραν στο γεγονός ότι οι αθώοι
δεν μπορούσαν να πιστέψουν
ότι κάποιος ήθελε να τους καταστρέψει
και χρειαζόταν χρόνος για να το αντιληφθούν άλλοι αθώοι
διότι οι πρώτοι ήταν πλέον θύματα.
Το ίδιο γινόταν σε νοητικό επίπεδο.
Όλοι όσοι είχαν γεννηθεί σε έδαφος που ελέγχει
ένα αυταρχικό σύστημα
δυσκολεύονταν να φανταστούν ότι δεν έζησαν ελεύθεροι.
Κι όταν έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους
γνήσιους ελεύθερους ανθρώπους
δεν μπορούσαν καν να προσαρμοστούν.
Δεν ήταν συγκρίσιμα τα μεγέθη.
Η ελευθερία ήταν γι’ αυτούς ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα
που το φοβόντουσαν σε αφάνταστο βαθμό.
Για αυτούς η ελευθερία ήταν μια φοβία.
Αυτοί ήθελαν τη σιγουριά ακόμα κι αν ήταν εξαρτημένοι.
Δούλευαν σαν σκυλιά για να έχουν μια ιδιοκτησία
διότι τους είχαν πει τα συστήματα
ότι ήταν μια βασική ανάγκη
ένας τρόπος να είναι ευτυχισμένοι
κι ας είναι σκλάβοι γι’ αυτό.
Είχαν χρέος γιατί δεν είχαν ποτέ καθήκον.
Τουλάχιστον για την Ανθρωπότητα.
Έτσι η ζωή τους ήταν δανειστική.
Δίχως να βλέπουν ότι πρόκειται για σκηνή
σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Και μάλιστα κατηγορούσαν όσους δεν είχαν.
Δεν καταλάβαιναν τι είναι σκλαβιά.
Ενώ στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
ένας μονομάχος που ήταν σκλάβος
μπορούσε ν’ απελευθερωθεί εξαγοράζοντας την σκλαβιά.
Έπρεπε να βοηθήσει και αυτά τα θύματα
με τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
Αλλά ποιος θα το έβλεπε;