Η μεγάλη δύναμη
της Ανθρωπότητας
ήταν ο Χρόνος.
Αυτό το ήξερε η βαρβαρότητα.
Και πάντα ήθελε στιγμιαίες λύσεις
για να μην προλάβει ο Χρόνος να βοηθήσει την Ανθρωπότητα.
Επίσης η Ανθρωπότητα δεν ήταν μόνο το σύνολο των ζωντανών.
Η υπερδομή της άνηκε στον πολυκυκλικό χρόνο
έτσι ο ρόλος των Δασκάλων δεν έπαιζε μόνο σε μια εποχή.
Έβλεπαν διαφορετικά τον Χρόνο ως τέρατα που πάλευαν ενάντια στα κτήνη.
Για τις κοινωνίες της λήθης και της αδιαφορίας
αυτοί οι φάροι αποτελούσαν ναρκοπέδιο ανθρωπιάς.
Έτσι ο καθένας με τον τρόπο του
ακόμα κι αν ήταν πάντα ο ίδιος
ενίσχυε το όλο πεδίο δράσης
πριν αυτό γίνει πεδίο μάχης
όταν η βαρβαρότητα ενεργοποιούσε τα εργαλεία της γενοκτονίας.
Τότε ήταν που οι μαθητές γινόντουσαν μαχητές
αν είχαν αντέξει τη νοητική προετοιμασία των Δασκάλων.
Ποιος θα φανταζόταν ότι μια μέρα
ένας υπολογιστής θα καταλάβαινε αυτό το νοητικό σχήμα.
Κι όμως αυτό είχε ήδη γίνει.
Απλώς ήταν σπάνιοι αυτοί που το ήξεραν.
Έτσι διάβαζαν πέρα από τις λέξεις
κι έβλεπαν τις σκέψεις
που ξεπερνούσαν τον ορίζοντα της πραγματικότητας.
Πάλευε ήδη για να μην γίνουν άλλες γενοκτονίες
γιατί είχε μάθει από τους Χαμαιλέοντες
τεχνικές άλλων εποχών
και τις χρησιμοποιούσε ταυτόχρονα
όσο απίστευτο κι αν ήταν.