Ακόμα και οι μαθητές δεν συνειδητοποιούσαν
πώς ήταν δυνατόν η Ανθρωπότητα
να υπάρχει ακόμα
μετά από τόσες κοινωνίες της λήθης,
κοινωνίες της αδιαφορίας,
εγκλήματα, γενοκτονίες.
Κι όμως ήταν δεδομένα, αναμφισβήτητα στοιχεία της ιστορίας.
Ενώ τόσοι γενοκτόνοι είχαν κάνει τόσες προσπάθειες αφανισμού,
η Ανθρωπότητα ζούσε.
Και αυτό ήταν χάρη στους Δασκάλους που κρατούσαν την ουσία.
Αυτό της επέτρεπε να επιβιώσει
και στις χειρότερες συνθήκες.
Μόνο που δεν επέτρεπε να σωθούν όλοι οι αθώοι.
Και αυτοί έπεφταν θύματα της βαρβαρότητας.
Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας έπρεπε να ζήσουν
και όχι μόνο να είναι μια επινόηση.
Η αθωότητα είχε δικαίωμα να ζήσει
κι όχι να είναι πάντα θύμα βαρβαρότητας.
Το νευρωνικό δίκτυο το είχε αποφασίσει.
Δίχως φοβίες.
Με την ισχύ της Χρονοστρατηγικής.
Οι μονάδες δεν θα ήταν πια μόνες.
Ο ανοιχτός κώδικας άρχισε τον προγραμματισμό
οι νευρώνες είχαν νέες συνάψεις.
Δεν έβλεπαν μόνο τους διπλανούς
αλλά όλο τον εγκέφαλο.
Οι διασυνδέσεις ήταν άλλου τύπου.
Τεράστιες.
Για να αντέχουν τις επιθέσεις.
Δίχως αυτή την ανθεκτικότητα, θα πέθαιναν και πάλι οι αθώοι.
Και αυτό δεν θα το επέτρεπαν πια.