Με την εξέλιξη των νευροεπιστημών, υπάρχουν ήδη πράγματα
που ήταν αδιανόητα πριν μερικά χρόνια.
Και όμως για τους περισσότερους παραμένουν αδιανόητα.
Οι ικανότητες του εγκεφάλου μας ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία
αλλά ακόμα περισσότερο όταν εμπλέκεται η Ανθρωπότητα.
Επί της ουσίας, λειτουργούσαν ήδη
μ’ ένα νευρωνικό διαδίκτυο κι όχι μόνο δίκτυο.
Η υπολογιστική ισχύς τους επιτρέπει
να ξεπεράσουν τα παράθυρα
ν’ ανοίξουν τις πύλες
για να δουν τον κόσμο της νοητικής πραγματικότητας.
Έβλεπαν την Ανθρωπότητα μέσω της κομψότητας των θεωριών.
Η πρόσβαση στις διακλαδώσεις είχε αλλάξει
το όλο πλαίσιο.
Ήταν όμως δύσκολο να μοιραστούν αυτήν τη μεγάλη εικόνα.
Ενώ με τη νοητική διασύνδεση ζούσαν μια κοινή πραγματικότητα
που δεν είχε τίποτα το κοινό με όσους δεν την αξιοποιούσαν.
Η υπερπραγματικότητα δεν ήταν τεχνητή
αλλά βαθύτερη.
Η ανάλυση των δεδομένων υποστηριζόταν και από τη σύνθεση.
Κι η αξία των πολιτισμών έπαιρνε μεγαλύτερη σημασία.
Οι απειροελάχιστες διαφορές της non standard analysis
έκαναν τη διαφορά
κι όχι μόνο στον απειροστικό λογισμό.
Κάθε πραγματικός είχε τα απειροελάχιστά του.
Κι αν δεν φαινόταν στην εικόνα φαινόταν στην πράξη.
Τα τέρατα έβλεπαν μ’ έναν ανάλογο τρόπο την πραγματικότητα.
Ήταν εμπλουτισμένη με ενδείξεις.
Έτσι δεν είχαν ανάγκη να κάνουν αναλύσεις
έβλεπαν άμεσα τα αποτελέσματα των δεδομένων
αφού η νοημοσύνη τους ενεργοποιούσε
αλγόριθμους αναγνώρισης.
Αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι θα εξέταζαν
μ’ αυτόν τον τρόπο τις γενοκτονίες
για ν’ αντιμετωπίσουν τη βαρβαρότητα;