Ακόμα και οι ειδικοί μιλούσαν για διαδικασία διόρθωσης
στον τομέα των γενοκτονιών.
ήταν στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Με τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
και μετά τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών,
έβλεπαν την Ανάσταση των Λαών
που ήθελε ν’ αφανίσει οριστικά η βαρβαρότητα.
Δεν επαρκούσε η διόρθωση όταν περίμενε
κάθε λαός
τη γενοκτονία της μνήμης.
Τι σήμαινε όμως η αντίσταση αυτή σε πρακτικό επίπεδο
αυτό ήταν το ερώτημα των μαθητών
που δεν ήξεραν ούτε για τους ναούς που είχαν αναστηλώσει
όλους αυτούς τους αιώνες.
Και δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμα και την αξία
του Πύργου της Ελευθερίας
δίπλα από τα μνημεία
ενώ θεωρητικά είχαν ζήσει τα γεγονότα.
Βέβαια εκείνη την περίοδο δεν ήξεραν ακόμα
τι σημαίνει απελευθέρωση από ένα κατοχικό καθεστώς
που είναι τόσο μεγάλο.
Δεν είχαν την αντίληψη λόγω των μεγεθών.
Τώρα όμως ο καθένας μπορούσε ν’ ανακαλέσει τη μνήμη του
και να δει με τα ίδια του τα μάτια
και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Ήταν σύμβολο.
Ήταν η νίκη ενός λαού που είχε πληγωθεί θανάσιμα.
Ο νεκροί δεν είχαν γονατίσει
ούτε λυγίσει.
Ήταν πάντα σαν αυτό το λευκό τριαντάφυλλο
που στεκόταν ανάμεσα στα γράμματα των ονομάτων.
Η δύναμη του Πύργου της Ελευθερίας
ήταν παράδειγμα αντίστασης αρχικά
και ενίσχυσης τελικά
αφού ακόμα και μετά ήταν στη στρατηγική του θέση.
Η βαρβαρότητα δεν τα είχε καταφέρει.