Το μοναστήρι τους αντίκριζε στην απαγορευμένη είσοδο.
Είχε πληγωθεί από την εισβολή και την κατοχή.
Αλλά οι περισσότεροι, δεν ήθελαν να δουν ότι είχαμε πόλεμο.
Ακόμα και τώρα, έλεγαν για το ανούσιο.
Λυπήθηκε που το είδε και πάλι σε αυτήν την κατάσταση
κι επέστρεψε να τα δείξει και σε αυτούς
που δεν τα είχαν δει ούτε μια φορά.
Η αποστολή θα συνέχιζε
μ’ έναν διαφορετικό τρόπο
εμπλουτισμένη με τις γνώσεις του πόνου.
Διότι με αυτές οι μαθητές γίνονται μαχητές.
Εκεί τους έδειξε τους γαλάζιους σταυρούς
που είχαν βάλει πριν από καιρό
για ν’ αφήσουν το πρώτο στίγμα τους.
Ακόμα κι αν η εκκλησία ήταν λαβωμένη
χάρηκαν όταν είδαν την αλλαγή
μέσω της προετοιμασίας.
Διότι και πάνω της έβλεπαν τα σύμβολα της απελευθέρωσης.
Τότε πρόσθεσαν και μια σημαία
στο πιο ιερό σημείο
με τη μέθοδο που είχαν μάθει
στο νησί που είχε μαρτυρήσει το 1822.
Για να είναι ψηλά.
Αυτό ήταν το πρέπον και η προστασία.
Έτσι με τα πόδια πάνω στους ώμους του
έδειξαν το παράδειγμα της αντίστασης
για να ζήσει και πάλι το πνεύμα του μοναστηριού
μετά την μαρτυρία.