Πόσες φορές είχε διαβάσει σε κείμενά του
ο Χρόνος είναι μαζί μας, αμέτρητες,
και το είχε επιλέξει σαν μότο
αλλά πού να φανταστεί
ότι οι Χαμαιλέοντες ήταν μια πραγματικότητα
κι όχι μια νουβέλα επιστημονικής φαντασίας
κι όταν άκουσε τη συμπληρωματική πρόταση
κι εμείς είμαστε μαζί του
ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι ήταν στην κυριολεξία.
Ενώ τώρα έβλεπε για πρώτη φορά
όχι μόνο την αλήθεια
αλλά και το βάθος της.
Διότι πριν δεν είχε σκεφτεί
ότι η αλήθεια μπορούσε να είχε βάθος
έβλεπε μόνο την εμβέλειά της
δίχως ν’ αντιληφθεί ποια ήταν η πηγή της.
Έτσι κάθε λέξη που είχε ακούσει
ήταν απλώς μια σκέψη
που είχε ζήσει το βαθύ παρελθόν
και δημιουργούσε και το άμεσο μέλλον.
Ήταν η πρώτη φορά που κυριολεκτικά
αντιμετώπιζε μια εφαρμογή του νοητικού σχήματος.
Και το κεφάλι της ήταν έτοιμο να σπάσει από χαρά.