Η νύχτα βοήθησε να συγκεντρώσει τα μυαλά της
για να δει καλύτερα από πού κοίταζε,
έτσι εντόπισε πάνω σ’ αυτήν την υπερδομή
και ιδιομορφίες που ήταν τεράστιες
και από μόνες τους,
αλλά βλέποντας ότι βρισκόταν πάνω στο ίδιο δέντρο
ή μάλλον το ίδιο δάσος, ένιωσε το δέος και την ανάγκη.
Ναι, την ανάγκη που νιώθουν τα γεράκια
όταν βλέπουν το γάντι, το δερμάτινο
που καλύπτει την πυγμή
που δείχνει τον ουρανό,
γιατί έχει γίνει σημείο αναφοράς.
Τότε πέταξε…
τις σημειώσεις της.
Είχε αλλάξει όλη τη βιβλιοθήκη της
για να ενσωματώσει τη μνήμη μέλλοντος,
αλλά δεν περίμενε ότι θα είχε
τόσο μεγάλη σημασία
για τον ίδιο τον Χρόνο.
Μετά τη νύχτα, έβλεπε τα άστρα και την ημέρα.
Τόσα χρόνια ήταν εδώ χωρίς να το ξέρει,
Αλλά τώρα θα την ακολουθούσαν.
Έτσι κατάλαβε τι σημαίνει πραγματικά
με τα άστρα στο στόμα
και δάκρυσε
απελευθερωμένη.