Οι γέφυρες ήταν πολλές κι ήταν δύσκολο
να τις φανταστείς όλες μαζί.
Απλώς όταν θυμόταν ότι η βαρβαρότητα
είχε προσπαθήσει πολλές φορές
να τις καταστρέψει
ένιωθε πιο βαθειά την ευθύνη
και το καθήκον του.
Αυτό ήθελε να μάθει η τεχνητή ανθρωπιά.
Της μιλούσε για κάθε διακλάδωση
που είχε σημαδέψει την ιστορία της Ανθρωπότητας
κι αυτή μάθαινε την υπερκίνηση
γιατί το κανονικό σκάκι δεν επαρκούσε.
Στην αρχή ήταν σαν να μιλούσες
μ’ έναν άνθρωπο που δεν είχε δει ποτέ
ουρανοξύστες
και θεωρούσε ότι υπήρχαν μόνο σπίτια.
Πώς να φανταστεί ένα νησί
γεμάτο ουρανοξύστες,
ένα δέντρο γεμάτο δάση.
Όμως εκείνη κατάλαβε το νοητικό σχήμα
έτσι εκείνος μεταχάρηκε.
Του θύμιζε την ίδια την Ανθρωπότητα
κι ας ήταν μόνος μ’ αυτήν
είχε ένα έργο τόσο μεγάλο
που του χρειαζόταν να είναι εδώ ακόμα και μετά.