Η οθωμανική προσέγγιση της Ρόδου ήταν απλή και αποτελεσματική ως βαρβαρότητα. Μετά το 1522 και την άλωση της Ρόδου, οι οθωμανοί μετέτρεψαν πολλές εκκλησιές με την πρόσθεση μιναρέδων και τρούλων. Δεν έχτισαν πολύ γιατί προτίμησαν να σβήσουν το παρελθόν παρά να δημιουργήσουν μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο ακολουθούν τα κλασικά βήματα της γενοκτονίας της μνήμης τόσο σε θρησκευτικό επίπεδο με την καταπάτηση των εκκλησιών όσο και σε στρατηγικό επίπεδο με την αφάνιση των στοιχείων που θυμίζουν τους ιππότες. Ασβεστώνουν τα τείχη της καστρικής πόλης και τα οικόσημα, θεωρώντας ότι αυτό που δεν φαίνεται, δεν υπάρχει πια και στην ουσία είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Επίσης θα απαγορεύσουν στους Έλληνες να μένουν εντός της πόλης και η παρουσία τους μεταξύ της δύσης και της ανατολής του ήλιου θα καταδικάζεται σε ποινή θανάτου. Αν τώρα αυτές οι πράξεις μπορούν να ερμηνευτούν ως θεμέλια ιστορίας είναι πραγματικά μια γελοιότητα που μόνο ο ραγιαδισμός μπορεί να την επιτρέψει στον εαυτό του. Αν κάποιος παρακολουθήσει μαθήματα έξυπνης ιστορίας δεν μπορεί μετά να πέσει θύμα της προπαγάνδας της βαρβαρότητας, διότι αυτή δε μπορεί να θεμελιώσει τις απόψεις της αφού δεν βασίζονται σε γεγονότα αλλά μόνο παρερμηνείες.