Οι περισσότεροι από εμάς έχουν τόσο πολύ συνηθίσει με τη μιζέρια της κοινωνίας που δεν δίνουν καμία σημασία στις εξελίξεις και τα επιτεύγματα, λες και είναι όλα φυσιολογικά εκ των υστέρων ενώ τίποτα δεν προσδιορίζει με σιγουριά το αποτέλεσμα. Έτσι όλος ο αγώνας που γίνεται για την ελληνική ΑΟΖ και που υλοποιείται εν μέρει με το διαγωνισμό για τους υδρογονάνθρακες στο θαλάσσιο οικόπεδο 2, δεν παρουσιάζεται ως ένα κατόρθωμα. Έχουμε ήδη ξεχάσει τις τάσεις ακύρωσης του διαγωνισμού για λόγους ιδεολογικούς, την επιμονή της καθυστέρησης που προκάλεσε τη φυγή υποψηφιοτήτων ενώ είχαν αγοράσει ήδη τα σεισμικά δεδομένα της περιοχής, την αλλαγή φάσης για την Κρήτη, τον εκφυλισμό των 20 που καταλήγουν σε 3. Όλα αυτά τα προβλήματα, τα ξεπεράσαμε και στην ουσία το θαλάσσιο οικόπεδο 2 στο Ιόνιο είναι το ανάλογο του θαλασσίου οικοπέδου 12 στην Κύπρο. Η αναλογία παραμένει και για τα κοιτάσματα Αχιλλέας και Πύρρος με το κοίτασμα Αφροδίτη! Όμως κανείς δεν το χαίρεται επαρκώς στην Ελλάδα ενώ αποτελεί μια αλλαγή κύκλου αφού από το θεωρητικό πλαίσιο περνάμε στο υπαρκτό και μάλιστα με τρόπο δυναμικό. Πρακτικά είναι σαν να είχαμε βγάλει μόνο ένα θαλάσσιο οικόπεδο όπως το είχε κάνει κυριολεκτικά η Κύπρος πριν χρόνια. Το θαλάσσιο οικόπεδο 2 εφάπτεται στην ιταλική ΑΟΖ και το κοίτασμα Πύρρος μας δίνει την δυνατότητα συμμαχίας με την Ιταλία μέσω της συνεκμετάλλευσης. Επίσης το γεγονός ότι έχουμε τρεις ευρωπαϊκές εταιρείες μαζί δηλαδή τα Ελληνικά Πετρέλαια, την Edison και την Total ενισχύει τη θέση μας και σε αυτό το πεδίο. Τώρα σε επίπεδο οικονομικό, επειδή μιλούμε περισσότερο για κοίτασμα πετρελαίου παρά για κοιτάσματα φυσικού αερίου όπως στην Κρήτη, η εξόρυξη επιτρέπει μια άμεση μεταφορά χωρίς τροποποίηση. Αν είναι συμβατικές οι ποσότητες μας επιτρέπουν να εξοικονομήσουμε χρήματα με τις εισαγωγές υδρογονανθράκων και αν είναι μεγαλύτερες οι ποσότητες θα μπορούμε και να εξάγουμε αυτό το πετρέλαιο με άμεσο τρόπο αφού η μεταφορά του δεν μας αναγκάζει να δημιουργήσουμε σταθμό ειδικό, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να γίνει άνετα με στόλο. Αυτή η δυνατότητα είναι πρακτική και αποτελεσματική. Το κατόρθωμα λοιπόν είναι ότι παρ’ όλη την κρίση και τις συνέπειές της έχουμε μία νέα προοπτική τουλάχιστον ανάπτυξης ως ανάκαμψης αν συνεχίσουμε αυτή τη στρατηγική κίνηση.