Οι θέσεις των Βασιλικών και των Βενιζελικών για τη Θράκη είναι τόσο προβληματικές σε επίπεδο λογικής που είναι δύσκολο να τις μελετήσει κανείς, πρώτον χωρίς να εκνευριστεί και δεύτερον χωρίς να τις βρει εντελώς παράλογες. Όχι μόνο δεν έδωσαν έμφαση στην Κωνσταντινούπολη και δεν βοήθησαν καν τους ANZAC, τους Άγγλους και τους Γάλλους, στην περίπτωση της Καλλίπολης το 1915. Έτσι η Θράκη αφέθηκε στη μοίρα της και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους από πριν την είχαν διαμελίσει οι Συνθήκες Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου το 1878, όπου η Ελλάδα δεν έπαιξε κανένα ρόλο, άρα ας μην το διεκδικούν ούτε οι Βασιλικοί, ούτε οι Βενιζελικοί. Μετά την Καταστροφή της Σμύρνης το 1922, ακολούθησαν οι καταστροφικές Συνθήκες Λωζάννης και Άγκυρας το 1923 και 1930. Κι ενώ μερικοί περηφανεύονται για τη Δυτική Θράκη του 1920, έχουν ξεχάσει εντελώς την Ανατολική Θράκη. Και, βέβαια, βλέπουμε πάντα ότι παρόλο που ο καθένας μιλούσε για απελευθέρωση, ακόμα και η Συνθήκη Σεβρών δεν είχε συμπεριλάβει την Κωνσταντινούπολη, διότι οι σύμμαχοι είδαν ακριβώς τι έγινε στην Καλλίπολη και είχαν τα δικά τους συμφέροντα. Επίσης, με τη βουλγαρική κατοχή από το 1941 έως το 1944, που ήταν οι Βασιλικοί και οι Βενιζελικοί και ποιος πραγματικά απελευθέρωσε την κατεχόμενη Θράκη; Διότι είχαμε διαρροή ελληνικού πληθυσμού και εποικισμού βουλγαρικού πληθυσμού. Ποιος έσωσε, λοιπόν, τη Θράκη;