Για να γίνει πιο κατανοητό το πλαίσιο της αντιπαράθεσης των Βασιλικών και των Βενιζελικών είναι καλό να ενσωματωθούν στο πεδίο δράσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Έτσι βλέπουμε ότι το Βασίλειο έχει την αναλογία του με την Οθωμανική Αυτοκρατορία κι ότι ο Βενιζέλος έχει το ανάλογο του στον Κεμάλ. Βέβαια, αυτή η αναλογία φαίνεται σίγουρα περίεργη σε όσους δεν εξετάζουν στρατηγικά τα πράγματα, αλλά αυτή είναι η ουσία. Με αυτή τη σύνδεση βλέπουμε ότι πολύ απλά αυτούς που κάθε λαός θεωρεί ότι τον έστησαν δεν είναι απαραίτητα αυτοί που νομίζει. Απλώς το καθεστώς που επικρατεί σε κάθε λαό, θέλει να εκπέμπει αυτή την εικόνα. Έτσι, όταν θεωρούμε ότι η παρουσία του Κεμάλ είναι υπερβολική στην Τουρκία, θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε τι γίνεται με το ανάλογό του στην Ελλάδα. Επίσης, όταν βλέπουμε αυτό το κουκλοθέατρο ή το θέατρο σκιών, ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπουμε, πρέπει να το ξεπεράσουμε για ν’ αντιληφθούμε ότι πρόκειται μόνο για μαριονέτες που τα βρήκαν μεταξύ τους και στη Συνθήκη Λωζάννης και στη Συνθήκη Άγκυρας για να καταστρέψουν λαούς μέσω της προσφυγιάς. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε πιο ξεκάθαρα για ποιο λόγο ο Βενιζέλος πρότεινε τον Κεμάλ για το βραβείο Νόμπελ ειρήνης, αφού ήταν ένας τρόπος να καλυφτεί το όλο θέμα. Πάλι καλά που η επιτροπή Νόμπελ είδε την αναλογία και δεν έδωσε το βραβείο στον ανάλογό του, διότι θα αποτελούσε μια βαρβαρότητα να βραβευτεί ένας γενοκτόνος λόγω ενός πραξικοπηματία.