Παραδόξως το κρύο την ξύπνησε. Τα ξύλα στο τζάκι είχαν σχεδόν τελειώσει. Σηκώθηκε για να προσθέσει κι άλλα. Η νύχτα δεν έλεγε να τελειώσει. Η φωτιά ξαναπήρε μπρος και μαζί της το μυαλό της. Έτσι, αντιλήφθηκε ότι το σαλόνι είχε γεμίσει βιβλία με αναφορές για το παρελθόν. Πάντα ήθελε να είναι γνώστης της ιστορίας, αλλά την είχε απασχολήσει η γλώσσα. Και μόνο όταν ανακάλυψε την αξία της στρατηγικής επανήλθε στην πρώτη της αγάπη. Προσπάθησε να συγκεντρώσει τις ιδέες της. Είχε διαβάσει το μυθιστόρημα του ιππότη δίχως πανοπλία και την είχε αγγίξει, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί το αδιανόητο. Ο συγγραφέας είχε βάλει ιστορικά στοιχεία για να είναι πιο αληθοφανές αλλά τώρα έβλεπε ότι επρόκειτο για την ίδια την ιστορία. Θυμήθηκε αυτό που της είχε πει η φίλη της, η θεατρίνα, για τους Δίκαιους του Camus. Ενώ έκανε τόσες πρόβες πάνω στο θεατρικό, έπαθε ένα σοκ όταν της αποκάλυψαν ότι βασιζόταν σε μια αληθινή ιστορία. Είχε ανατρέξει σε πηγές και όντως είχε βρει περισσότερα απ’ όσα είχε φανταστεί. Έτσι το θέατρο μιλούσε για την αλήθεια κι αυτή προσπαθούσε να προσποιηθεί. Έτσι κι αυτή αντιμέτωπη με τόσα έγγραφα, μαρτυρίες, σφραγίδες, οικόσημα έβλεπε έναν άλλο κόσμο παράλληλο και κατανόησε τη σημασία της έκφρασης: η ζωή είναι αλλού. Δίπλα στην ύπαρξη των άλλων που προστατεύουν οι άλλοι άλλοι. Τόσο απλά. Κοίταξε τη φωτιά κι είδε το φως του μαύρου.