Χρειάστηκε ώρα για να συνέλθει η φίλη της με όλα αυτά που της είχε μάθει. Δεν το περίμενε αυτό το έπος της ιστορίας να παρουσιάζεται με τόσο δυναμικό τρόπο μέσα σε αυτό που ονομάζεται απλώς πραγματικότητα. Γελούσαν κι έκλαιγαν μαζί χωρίς να μπορέσουν να σταματήσουν. Η ιστορία είχε ξεχειλίσει από το μυαλό τους. Θυμήθηκαν μια συζήτηση που είχαν πριν μερικά χρόνια για το Χρονικό του Μορέως, αλλά πού να φανταστούν πόσο πιο βαθιά θα τη ζούσαν. Όταν συνήλθαν, αποφάσισαν να εργαστούν μαζί για να βάλουν μια τάξη σε όλα αυτά τα δεδομένα. Ήξεραν και οι δύο ότι είχαν μάθει μόνο ένα μικρό μέρος της αλήθειας. Η θεατρική παράσταση ακόμα και για τους Δίκαιους δεν ήταν τόσο δύσκολη. Το μέλλον είχε αρχίσει λοιπόν. Το είχαν σιγουρέψει. Η φίλη της κάθισε στην πολυθρόνα που δεν είχε το όνομά της απέναντι από το μεγάλο και ψηλό τραπέζι. Την κοίταξε διαγώνια. Και τώρα τι κάνουμε, αναρωτήθηκαν σαν τον Tolstoi. Δεν είχαν αλλάξει μόνο φάση. Ο κύκλος δεν ήταν πια μόνο ο ίδιος. ανασυντάχθηκαν για να καταλάβουν το μέρος. Δίχως να το ξέρουν ήταν πλάι του τόσα χρόνια. Και τώρα δεν ήξεραν πώς να του μιλήσουν όταν θα επέστρεφε. Είχαν το σύνδρομο του Παναγιώτη μετά από την πρόσβαση στο διαδίκτυο. Κάτι έπρεπε να βρουν και το βρήκαν.