Είχε βάθος ο βυθός και ο ωκεανός κυανός. Έβλεπαν το απέραντο γαλάζιο που άγγιζε κάθε νησί και άνθρωπο της Ανθρωπότητας. Όταν μελετούσαν τις γενοκτονίες του παρελθόντος και τις πράξεις που πολλοί είχαν ξεχάσει, έβλεπαν με διαφορετικό τρόπο τα τεκταινόμενα. Ήταν σαν να αποκτούσε πάχος η στιγμή μέσω της ταχύτητας του Χρόνου. Ένιωθαν πάνω τους την πολυκυκλικότητα και πιο ξεκάθαρα εντόπιζαν τα κοινά στοιχεία και την ουσία της πράξης του Raphaël Lemkin. Η λέξη ήταν όντως απαραίτητη γιατί ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια, οι βάρβαροι συνέχιζαν να προσπαθούν να δολοφονήσουν τους αθώους. Όσο δεν είχαν κόστος λόγω των πράξεων των Δίκαιων, δεν θα σταματούσαν. Ενώ αγαπούσαν όλοι την ειρήνη, είχαν επιτέλους καταλάβει ένα παράδοξο. Η γενοκτονία ζούσε με την ειρήνη. Πάνω σε αυτή στηριζόταν για να προετοιμαστεί η λύση. Συνδύαζε την αίσθηση της ασφάλειας με την αδιαφορία και τη λήθη. Πριν δεν είχαν αυτή την παράξενη αίσθηση. Η ασφάλεια δημιουργούσε λόγω αναμονής, ανασφάλεια. Ενώ η τελευταία λόγω ετοιμότητας παράγει ασφάλεια. Τα μηνύματα του παρελθόντος μέσω των εγγράφων και της ανάγνωσης της έξυπνης ιστορίας έδειχναν ένα νέο στοιχείο. Ήταν εύκολο να συμμετέχει κανείς σε μια βαρβαρότητα ακόμη και άθελα στην αρχή. Όμως φάνηκε η καινοτομία: η μη αξιοποίηση πηγής γνώσης ήταν ήδη πράξη βαρβαρότητας. Οι μαθητές δεν έπρεπε να πέσουν σε αυτήν την παγίδα.