Οι περισσότεροι, οι αδιάφοροι θεωρούσαν ότι οι γενοκτονημένοι ήταν απλώς νεκροί. Ενώ ο θάνατος ήταν φυσιολογικός. Ακόμα και το κριτήριο του Popper ανέτρεπε τη θεωρία τους. Αν κάθε γενοκτονημένος ήταν απλώς νεκρός, η γενοκτονία θα ήταν η δράση που είχε αποτέλεσμα το νεκροταφείο. Ενώ αυτό ήταν το χειρότερο έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Διότι οι γενοκτόνοι δολοφονούσαν ακόμα και τον θάνατο των θυμάτων. Δεν βασάνιζαν μόνο το θύμα, δεν ήθελαν να μάθουν τίποτα, δεν ήταν ένα έγκλημα πολέμου, βασάνιζαν και τον θάνατό του. Ενώ ήξεραν ότι πέθαινε καθυστερούσαν την απελευθέρωση της ψυχής από το σώμα. Οι βάρβαροι κρεμούσαν τα θύματά τους έτσι ώστε ν’ αργήσει ο θάνατος. Εξευτέλιζαν το σώμα τους όταν αυτό ήταν ανήμπορο κι έβγαζαν φωτογραφίες ή γυρνούσαν ταινία για να μπορούν να δείξουν σε άλλους την απόγνωση του θύματος όταν η ψυχή του δεν έχει πια καμιά δράση πάνω στο σώμα. Μπορούσαν να σταυρώσουν τα θύματα για να τα εκτελέσουν. Μπορούσαν να τα αποκεφαλίσουν για να τα σταυρώσουν στη συνέχεια γιατί στη γενοκτονία ακόμα και ο θάνατος ήταν χρήσιμος, ο νεκρός ήταν εργαλείο. Δεν είχαν κανένα όριο, κανένα συναίσθημα εκτός από την ευτυχία που τους προκαλούσαν τα βασανιστήρια. Και οι αδιάφοροι ονόμαζαν αυτή τη φρίκη απλώς θάνατο. Οι μαθητές θα αντιστεκόταν μέσω της διάδοσης των γνώσεων. Αυτή ήταν η αποστολή τους διότι μια γενοκτονία δεν πεθαίνει.