Μίλησαν με επιζώντες και κατάλαβαν κάτι πολύ απλό, την μοναξιά της αθωότητας. Ήξεραν για τους αθώους αλλά τους εντόπιζαν τις περισσότερες περιπτώσεις όταν ήταν ήδη θύματα, δηλαδή νεκροί. Τώρα ένιωθαν μέσα τους με τον πιο άμεσο τρόπο μια παράξενη ιδέα: και οι νεκροί είχαν παρελθόν και με αυτό έπρεπε να εργαστούν αν ήθελαν να τους βοηθήσουν. Η αποστολή τους δεν ήταν μόνο να προστατέψουν μνήματα και μνημεία. Η διδασκαλία ήταν απλή: οι ζωντανοί έπρεπε να ζήσουν. Έτσι η μοναξιά είχε γίνει εργαλείο ανίχνευσης. Δεν ήθελε μόνο τη θεραπεία αλλά πιο πολύ την προφύλαξη. Η λύση έπρεπε να βρεθεί πριν το πρόβλημα. Δίχως στοιχεία στρατηγικής οι αθώοι ήταν καταδικασμένοι. Αυτή λειτουργούσε ως ασπίδα. Οι Δίκαιοι οι πιο γνήσιοι ήταν αυτοί που λειτουργούσαν πριν. Μετά ήταν μόνο αν ήταν απαραίτητο. Οι αθώοι ήταν στόχοι λόγω ύπαρξης και οι Δίκαιοι λόγω ζωής. Οι αθώοι δεν προλάβαιναν να ζήσουν. Ήταν καταδικασμένοι εξ αρχής. Ο στόχος των μαθητών ήταν να μετατρέψουν τις υπάρξεις σε ζωές για να έχουν τη δυνατότητα να είναι ακόμα και Δίκαιοι, οι αθώοι. Η ομάδα των μαθητών γεννήθηκε τότε. Όλοι μαζί για τους άλλους. Έπρεπε να προχωρήσει για να μην πάει κανένας πίσω. Και αυτό γινόταν μόνο μ’ έναν τρόπο. Κάθε μέρα έπρεπε να είναι Κυριακή. Δεν μπορούσαν αλλιώς να προλάβουν τα εγκλήματα της βαρβαρότητας. Σε αυτό το σημείο ήταν απαραίτητη η πίστη και η νοημοσύνη.