Σιγά σιγά τα αναμμένα κεριά πλήθαιναν. Δεν ήταν πια μόνο της φωτιάς, όλα μαζί σήκωναν το φως και ξεσκέπαζαν όλα τα ψέματα της προπαγάνδας της βαρβαρότητας. Λειτουργούσαν ως συλλογική μνήμη, αλλά ακολουθούσαν μια στρατηγική, διότι η νοημοσύνη ήταν απαραίτητη. Η αφύπνιση δεν είχε νόημα αν δεν υπήρχε συνέχεια κι αυτή έχανε την αξία της, αν της έλειπε η συνοχή. Έτσι, κατάφεραν να δώσουν ζωή σε μια ημερομηνία που δεν υπήρχε πριν: 9 Δεκεμβρίου. Θα ήταν μια φωτεινή σελίδα στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Όμως, έπρεπε και οι άνθρωποι να τη μάθουν. Θα χρειάζονταν πέντε κινήσεις για μια σιωπή, αλλά ήταν εφικτό. Η ημερομηνία δεν ήταν απλώς ένα σύμβολο, αλλά ένας δεσμός αναφοράς. Μέσω της δεν θα υπήρχαν μόνο οι νεκροί, αλλά και οι αγέννητοι, εκείνοι που θα γίνονταν θύματα δίχως αυτή. Ήταν άλλο ένα βήμα προς τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Το πρέπον, όμως, ήταν να ενεργοποιεί τους μαχητές που πάλευαν για τις γενοκτονίες που εμφανίζονταν σε κάθε σημείο του πλανήτη. Δεν υπήρχε περιορισμός για την ομάδα των μαθητών. Η μνήμη μέλλοντος δεν ακολουθούσε τα όρια, αλλά μόνο τις διαχρονικές αξίες της Ανθρωπότητας. Έτσι ανακάλυψαν το θεμελιακό στοιχείο της ελευθερίας. Διότι η ισότητα και η αλληλεγγύη υπήρχαν και στη φυλακή. Ακόμα και οι σκλάβοι τις γνώριζαν. Η Ανθρωπότητα ήθελε τους ελεύθερους, γιατί μόνο αυτοί άντεχαν τις επιθέσεις της βαρβαρότητας.