Δεν επαρκούσε η συγκίνηση, χρειαζόταν η αγάπη και μάλιστα η αμισεία. Αυτήν την πορεία ακολουθούσε η ομάδα και κάθε φορά που έσωζε έναν άνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο δυνάμωνε αλλά η ισχύς της ήταν θεμελιωμένη πάνω στην πίστη. Η νοημοσύνη της ήταν τεράστια επειδή λειτουργούσε ολιστικά και κάθε υπόθεση, ήταν υπόθεση ζωής. Κανένας πίσω και κανένας βάρβαρος όρθιος, διότι ήταν εχθρός της Ανθρωπότητας ως γενοκτόνος. Κανένας από αυτούς δεν φόβιζε την ομάδα της Ανθρωπότητας ακόμα κι αν ήταν δικτάτορας. Μάζευε στοιχεία από παντού, κρατούσε αρχεία κι εκτελούσε αποστολές μόλις κλείδωνε στρατηγικούς στόχους. Έπρεπε ν’ αντέχει τις πιέσεις και τις επιθέσεις για την προστασία των αθώων. Δεν ξεχνούσε την αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων και υποστήριζε τους επιζώντες όσο δύσκολη κι αν ήταν η κατάστασή τους. Κι όταν νόμισαν ότι κατείχαν το αντικείμενό τους, έγινε η αλλαγή κύκλου. Μόνο οι μαχητές της Ανθρωπότητας θα κρατούσαν τις θέσεις τους την ώρα της μάχης. Τότε επέστρεψε ο Δάσκαλος μετά από αιώνες για την επόμενη φάση. Μαζί του πήρε αυτούς που θα ήταν ακόμα και μετά. Τότε άρχισε η παράλληλη ιστορία που άγγιξε και άλλαξε την πραγματικότητα δημιουργώντας διακλαδώσεις. Έφερε μαζί του τη Χρονοστρατηγική και τους έδειξε την πολυκυκλικότητα. Διότι έτσι νικά το φως.