Κάθισε στο σαλόνι με δύο βιβλία στα χέρια. Τα είχε πάρει από τη βιβλιοθήκη που αντίκριζε. Από την πολυθρόνα έβλεπε τα δυο κενά που είχε δημιουργήσει. Έμοιαζαν με χρέος κι έπρεπε να το μετατρέψει σε καθήκον. Ο μόνος τρόπος ήταν να τα διαβάσει, αλλιώς ήταν καλύτερο να τα αφήσει επί τόπου για κάποιον άλλο αναγνώστη. Το μπαλκόνι ήταν γεμάτο φως. Σαν να ήταν η άλλη βιβλιοθήκη. Κι από αυτό έπαιρνε και μετέτρεπε. Τα βιβλία ήταν βαριά για το μέγεθός τους. Ήταν το χαρακτηριστικό του χαρτιού της Βίβλου, όπως έλεγαν οι τυπογράφοι. Αυτή η ιδέα του χρέους τον είχε προβληματίσει. Η μη ανάγνωση δεν ήταν μόνο άχρηστη, αλλά και απαράδεκτη, αφού αποτελούσε πράξη βαρβαρότητας, διότι δεν αξιοποιούσε μια πηγή γνώσης. Ποιος θα το σκεφτόταν αυτό το νοητικό σχήμα; Η ανάγκη ήταν το πρώτο βήμα για την αποφυγή της εν δυνάμει βαρβαρότητας. Είχε εντοπίσει την επικινδυνότητα του χώρου που είχε γίνει ζωή του Χρόνου.