Δεν ήταν μόνο ένα τετράδιο. Ήταν η αρχική μορφή ενός βιβλίου του μέλλοντος. Το χειρόγραφο του συγγραφέα που δεν ξεχνούσε τις πηγές γιατί δεν ήθελε πληγές στη βιβλιοθήκη. Τα βιβλία του ήταν επέκταση της βιβλιοθήκης. Την ξανακοίταξε, για άλλο λόγο αυτή τη φορά. Εξέτασε όλα τα ράφια για να εντοπίσει πόσα βιβλία είχε χρησιμοποιήσει στα δικά του. Χαμογέλασε όταν ξαναβρήκε τους τόμους του Camus και του Достоевский, του Hugo και του Καζαντζάκη. Συνέχισε την πορεία του και στα τεχνικά με τις εγκυκλοπαίδειες. Προσπαθούσε να δει αν είχε ξεχάσει κάποιο ακόμα και άθελα του. Δεν ήταν τυχαίο που είχε πάρει αυτά τα δύο βιβλία. Δεν είχε γράψει ακόμα με την ύλη τους. Τα άνοιξε και τα δυο ταυτόχρονα σαν να έκανε διπλή διάλεξη με δυο υπολογιστές. Στο μυαλό του ήρθαν ο Αριστοτέλης και ο Wittgenstein. Ποιος θα το πίστευε όμως. Η πολυθρόνα επέτρεπε το διπλό άνοιγμα των βιβλίων. Σαν μια σιμουλτανέ όπου έπαιζε Ινδική του Βασιλιά και Σικελική Άμυνα για το ιερό και την ιδιοφυΐα.