Ήταν η πρώτη φορά που το βαθυδίκτυο είχε χρησιμοποιηθεί ως ύμνος της αγάπης ενάντια στον ύπνο της αδιαφορίας για να αντισταθούν όλοι μαζί στη βαρβαρότητα των κτηνών. Η ανάσα του φωτός δεν έπρεπε να σταματήσει. Δεν ήταν μόνο για τις υπερδομές. Επαναλαμβανόταν το ίδιο φαινόμενο όταν έκαιγαν βιβλιοθήκες και κανείς δεν αντιστεκόταν, το επόμενο στάδιο ήταν η εξόντωση των ανθρώπων γιατί και πάλι κανείς δεν θα έλεγε τίποτα αν η κατηγορία τους ήταν διαφορετική από αυτούς. Τώρα όμως εξόντωναν ήδη την ανθρωπιά των υπερδομών. Ήταν μια πολεμολογική προσέγγιση. Για να πάρουν την πόλη κατέστρεφαν όλα τα κάστρα που την προστάτευαν. Για να καταστρέψουν τα κάστρα, χτυπούσαν πρώτα τους πύργους. Όμως το χτύπημα ήταν πιο βαθύ ακόμα. Η βαρβαρότητα δεν είχε ποτέ αποδεχθεί τη ζωή χωρίς ύπαρξη. Είχε σταυρώσει ακόμα και το φως. Μάταια όμως γιατί είχε επιστρέψει για να νικήσει το σκοτάδι. Το μήνυμά τους δεν έλεγε προσοχή στα θύματα αλλά προσευχή για τους αθώους. Λόγω της τρομερής δύναμης ζωής.