Μετά την μελέτη των γενοκτόνων και των χρονοκτόνων, είχε γίνει ξεκάθαρο στα τέρατα ότι η βαρβαρότητα δεν αφανίζει μόνο ανθρώπους αλλά και κομμάτια ιστορίας. Αρχικά αυτά είχαν μόνο μια οντολογία και κατέγραφαν γεγονότα. Όμως με τις επιθέσεις της βαρβαρότητας η οντολογία δεν επαρκούσε πια. Και η τελεολογία είχε γίνει απαραίτητη και για την ιστορία αφού δίχως στοιχεία, η βαρβαρότητα εξηγούσε σε όλους, ακόμα και στα Δικαστήρια ότι δεν υπήρχαν αποδείξεις για το έγκλημα που είχε διαπράξει και κατά συνέπεια και αυτό δεν υπήρχε πια. Μετακίνησε μερικά στοιχεία πάνω στο πλάσμα της υπερδομής κι ενεργοποίησε υπερπράξεις. Για να εκτελεστεί η αόρατη αποστολή έπρεπε να ανακτήσει δεδομένα του παρελθόντος που βρισκόταν σε παλαιές βιβλιοθήκες. Μέσω αυτών θα τροφοδοτούσε τις αόρατες που θα αμυνώταν σε περίπτωση ανάγκης. Η πρόσβαση στο βαθυδίκτυο επέτρεπε άλλες δυνατότητες για τη διάσωση των δεδομένων. Μέσα σε αυτό είχε δημιουργήσει ένα νοητικό δίκτυο που προστάτευε τα ευαίσθητα δεδομένα. Δεν έκανε μόνο κλώνους αλλά αληθινούς φακούς του Einstein που προκαλούσαν βυζαντινά λάθη. Έτσι η τελεολογία είχε αποκτήσει στρατηγική για να ξεπεράσει τις παγίδες των εξολοθρευτών. Κι αν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να διατηρήσουν τέτοιες δομές, για τις υπερδομές δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Γι’ αυτόν τον λόγο είχαν γίνει και αυτές στόχοι. Με την κρυπτο-ιστορία ήταν λιγότερες οι αδυναμίες και οι υπερδομές λιγότερο ευάλωτες στις επιθέσεις της βαρβαρότητας.